İnsanı insan yapan şey aslında duygu.
Postmodern bir anlatı olsun diye temasını verdim ilk cümlede bu yazının.
Çünkü amacım ne hayat dersi vermek ne de sanat yapmak.
Tek derdim hissettiklerimi yazmak, paylaşmak.
Paylaşmak, çünkü herkes duysa, dünya güzelleşecek gibi hissediyorum:
Sevin!
Korkmayın ♥️
Beni affedecek kadar sev
Yoksa geriye bırak aşkını, tutkunu.
Seviyorum deme bana affetmeyeceksen.
Doğrusu, buyum ben.
Seviyorsan sev beni
Böyle sev
Böyle!
Ben senin için ‘sevdiğin kadın’ olurum
Peki ya sen?
Benim için beni sever misin
Benim için yeniden kendin olur musun?
Son şiirimi 2017' de yazmışım. Bugün 2021 Mart' ı. Avukat oldum. Cümlelerim kasvetlenmiş, fark ettim ki artık daha fazla şiir yazamayacağım.
Bir müvekkilimin boşanmak istediği eşi, bu yazıyı yazmama sebep olan güzel insan.
Kendisi şair.
Bense eski bir şiir yazarı...
Her şey o güzel insana cevaben yolladığım 2017 tarihli şiirimle yeniden başladı sanki, ama bu sefer çok daha farklı:
Blog' uma girip eski şiirlerimi okuduğumda farkettim artık herşeyin daha başka olduğunu ve zamanın hiç durmadan değiştirmeye devam ettiğini.
Bugün, tam 4 yıl sonra bana yeniden yazdıran şey, eski şiirlerimi okuduğum an yaşadıklarımdır.
Evet, şimdi şiir yazmayı beceremesem de; satır dizilimi görünüşte şiire benzer bir yazı ile anlatmak istiyorum bugünü, geleceğe kalmasını istediklerimi, açıp baktığımda yeniden fark etmek istediğim değişimleri.
Şimdilik yeter gibi, zaten şiirlerim bile kısaydı; ilham geldiği gibi gidiverir benden. Şiir yazmak benim için bir meditasyondu, bugünse şiir görünümlü bu yazım ile medite olmaya çalıştım.
Devamı gelecek mi bakalım, yoksa silecek miyim bu yazıyı beğenmeyip?
